Na een uitgebreide voorbereiding en maanden van vooruit plannen was het dan eindelijk tijd voor de ACTRONICS Rallye Tierra de Madrid. En omdat we vanaf dit jaar de trotse partner zijn, volgen we deze rally natuurlijk niet vanaf een afstandje. Daar wil je bij zijn! Niet alleen om als aanspreekpunt te fungeren, maar ook om de sfeer te proeven. De reis ging dus naar Spanje, een ervaring om nooit te vergeten.

Eerst even de puntjes op de i zetten

Nadat we op donderdag waren aangekomen in Madrid, stond een dag later de start van de rally op het programma. Rond de klok van 2 werd er even buiten de Spaanse hoofdstad de zogenoemde ‘shakedown’ gereden. Op dit drie kilometer lange parcours kregen de deelnemers de mogelijkheid om de set-up van hun auto nog nét dat beetje bij te schaven voordat de echte klassementsproeven op de agenda stonden. Het gravelparcours, met in de achtergrond de skyline van Madrid, was de perfecte voorbereiding op deze komende proeven.

Betekent dat dan dat de coureurs rustig aan doen? Nee, integendeel! Je kunt het een beetje vergelijken met de vrije training in de Formule 1: Door de limiet proberen op te zoeken, schept dit een goed beeld van de mogelijkheden die de auto heeft om het parcours zo snel mogelijk af te leggen. En juist op de limiet kun je heel goed merken waar er nog wat winst te behalen valt. Bovendien wordt de rally ook niet bepaald voor niets gereden. De Madrileense rally speelt namelijk een belangrijke rol in de beslissing van het Spaanse gravelrallykampioenschap.

Dat de rallyteams zich inderdaad niet inhielden, werd direct duidelijk toen we ons langs shakedown begaven. Grote gravelbrokken vlogen door de lucht en door de oneffenheden in de ‘weg’ kwamen veel coureurs met twee wieltjes van de grond de bocht door. Dit overigens tot groot genoegen van het aanwezige publiek, die zich onder het genot van de Spaanse zon langs het parcours hadden verzameld.

Een voorstel waar je geen “nee” tegen kunt zeggen

Inmiddels was het rond de klok van 4 en zat de shakedown erop. Althans, bijna dan. De organisatie had ons namelijk gevraagd om even naar de start te komen. Eenmaal daar aangekomen kwam de organisatie naar ons toe met een hele bijzondere vraag: “We hebben hier twee auto’s klaarstaan waarmee jullie op volle snelheid een rondje over het parcours mogen meerijden. Willen jullie dat?” Al snel volgde (natuurlijk) een volmondig “Ja!”.

Maar dat volmondig “Ja!” sloeg enkele minuten later toch om in enige vertwijfeling. In de verte kwam namelijk de zwarte Citroën C3 Rally2 van meervoudig Spaans asfaltrallykampioen Daniel Alonso de bocht om. En dat gevoel werd niet veel beter toen Miguel, een lid van de rallyorganisatie, de inmiddels legendarische woorden uitsprak: “This is your car.”

Tussen het gebrul van de inmiddels stationair lopende rallyauto door bleef het even heel erg stil. Je moet namelijk weten: Een rallyauto in Rally2-trim is serieus materiaal. Het is de snelste rallyauto die op nationaal niveau ingezet kan worden en door zijn vierwielaandrijving komt het nog sneller uit de startblokken dan een Formule 1 auto(!).

Maar goed, wanneer krijg je die kans? Nooit toch? De eerste schrik maakte daarom al snel plaats voor een gevoel van opwinding en een soort positieve wedstrijdspanning. Nadat de rallyoverall was aangetrokken en de helm was opgezet, ging het portier open: “Hello, take your seat and enjoy!”, klonk het enthousiast van achter het stuur. Althans, daar leek het op, want vanwege de helm klonk alles een beetje dof en ver weg. Na een vriendelijke handshake van de Citroën-coureur was het tijd om plaats te nemen op de passagiersstoel. Nadat de gordels stevig vastgemaakt waren en de intercom was aangesloten, was het ‘moment suprême’ nu toch bijna daar.

Klaar voor de start

We stonden een meter of honderd voor de start. Bij het optrekken naar de start toe stelde Daniel mij nog even gerust. “If I’m going too fast for you, tell me and I will slow down.” Na een bevestigend duimpje van mijn kant werd het rallymonster uit de ‘vrij’ gehaald en in zijn ‘1’ gezet. We begaven ons richting de start van de proef. Bij de start stond een klok waarbij op de hele minuut een auto mocht vertrekken. Maar veel sneller dan verwacht zie ik voor mij ineens 5 groene bolletjes verschijnen die van 5 naar 1 aftellen… En voordat ik het echt besef, schiet de Citroën er werkelijk als een katapult vandoor. We zijn vertrokken!

Een onvergetelijke ervaring

Bij de eerste bocht was ik meteen heel blij dat de piloot de shakedown al eerder die middag had verreden en de weg al aardig goed kende. Het was net of hij door de bochten heen kon kijken, want voordat de bocht voor mij zichtbaar was achter de bosschage en hoogteverschillen, had hij allang en breed op de volgende bocht geanticipeerd.

En dan het aanremmen, dat is iets wat werkelijk met geen pen te beschrijven is! Pas na een paar bochten had ik door dat je je hiervoor echt even schrap  moest zetten. Zo’n auto remt zó ontzettend hard af, dat is echt niet te bevatten. Bochten waarvan je zou denken dat hij die never nooit meer kan halen, worden (ogenschijnlijk) met speels gemak achter elkaar afgewerkt.

En heb ik het al gehad over de hoeveelheid grip die zo’n auto heeft? Ondanks de bizar hoge snelheden op de smalle gravelwegen met losse ondergrond blijft de auto ongekend stabiel. Bij het aanremmen wordt er soms ook voor gekozen om de auto iets scheef de bocht uit te laten komen. Wat volgt zijn natuurlijk prachtige dwarse passages die in sommige gevallen daadwerkelijk ook sneller zijn. Van de ene in de andere verbazing vallend en volop aan het genieten, passeren we het stukje waar we zelf eerder die middag langs het parcours stonden. Langs de kant zie ik de fans de coureur toejuichen en aanmoedigen. Ondanks dat we een intercom hebben, zeggen we geen woord tegen elkaar. Niet omdat we het niet leuk hebben, maar puur omdat ik zo hard zit te genieten en alle indrukken in mij aan het opnemen ben. En stiekem ook wel om de coureur niet teveel uit zijn concentratie te halen…

Voordat ik mij goed realiseerde wat er zojuist allemaal gebeurde, zag ik verderop langs de kant van de weg de bordjes van de flying finish alweer staan. Dit was echt een ervaring om nooit te vergeten! Ook de coureur naast mij had zichtbaar genoten van het ritje. Met een grote glimlach op zijn gezicht schudt hij mijn hand om mij te bedanken. Nou Daniel: jij bedankt!

Na de finish wordt de auto bij het ‘remote service park’ een paar honderd meter verderop geparkeerd. Daar staat ook de servicebus van het rallyteam. Of ik wat te drinken wil? Nou, heel graag! De temperatuur buiten was inmiddels opgelopen tot bijna 30 graden en een zuchtje wind was amper te bekennen. Na de nodige bedankjes richting het team bracht iemand van de organisatie mij terug naar mijn collega’s. Maar ook al zat het avontuur er alweer op, dit was een ervaring die mij altijd bij zal blijven!

Not a bad day at the office, toch?